Waarom doen wij dit ?


 

Waarom huizen bouwen voor verstandelijk gehandicapte personen die -zoals men vaak hoort zeggen-  verder samen met hun ouders zouden kunnen leven.

 

Hoewel de toestand zorgwekkend is voor alle leeftijdsgroepen is deze bijzonder rampzalig wat betreft de jonge volwassenen. Nadat ze werden gestimuleerd om hun leercapaciteit, hun zelfstandigheids- en socialiseringvermogen zo veel mogelijk te ontwikkelen worden de jonge mentaal gehandicapten van het schoolsysteem uitgesloten op hun 21ste en bevinden zich meestal ten laste van hun ouders.

 

De gevolgen kunnen catastrofaal zijn :  regressie in het proces tot zelfstandigheid, verlies van de verworven kennissen wegens gebrek aan dagelijkse stimulatie door professionelen en gevaar voor een afscherming naar buiten toe ; jobverlies, verarming, sociale afzondering en uitputting wat betreft de ouders.

 

Met de jaren worden ze een te zware last voor bejaarde ouders of bevinden zich alleen en hebben dan het vermogen om zich degelijk in een verblijfscentrum te integreren verloren.

Op dat moment loopt men het risico op zeer frequente hospitalisaties die buitensporige meerkosten voor de overheid zullen vertegenwoordigen.

 

De geestelijk gehandicapte volwassenen moeten in een aangepaste omgeving kunnen evolueren die aan hun behoeften beantwoordt en de woonplaatsen moeten de garantie bieden dat :

  • een professionele begeleiding die de uitwerking van hun projecten en de ontwikkeling van hun specifieke vaardigheden zal oproepen door aangepaste activiteiten overeenkomstig hun bekwaamheden en wensen.
  •  een levendige en vriendelijke omgeving voor een emotionele zekerheid zorgen om een « tweede familie » te kunnen opbouwen. Dit is een fundamenteel punt.

De geestelijk gehandicapte persoon, ongeacht de ernst van zijn aandoening, wenst een zelfstandig leven te leiden bij het naderen van zijn twintigste verjaardag en zijn ouders te verlaten. Dit is wat alle kinderen doen of ze drager van een handicap zijn of niet. Deze zelfstandigheid is fundamenteel want een gehandicapte kan echt gelukkig leven in een tehuis die onze charter en waarden naleeft. Dergelijke leefruimten worden  een thuis voor diegene die er leeft. Hij beschikt  er over een kamer, vrienden, kortom zijn leven.

 

Dit is soms moeilijk aanvaardbaar maar men mag niet vergeten dat de meeste gehandicapten deze toestand sinds hun geboorte kennen en deze aanvaarden indien ze worden gewaardeerd en niet afgewezen.